Het voorprogramma begint om 20.30 precies en wordt akoestisch verzorgd door het duo Ruud Weber en Lars Müller, waarin Lars de solo’s doet en Ruud hem ritmisch begeleidt en de leadzang voor zijn rekening neemt. Men heeft veel plezier en dat straalt af op het publiek. Het wordt een prima optreden van drie kwartier en men speelt zeven nummers. Lars valt op door zijn vaak briljante spel en Ruud door zijn prima zang, maar dat kennen we al van zijn band King Of The World, waarin hij bas speelt. De gespeelde nummers zijn het bekende Jessica, How About You, Bluesified, Hard to Love, Walking in Memphis, Why Me en men sluit af met Jetairliner van Steve Miller tot groot enthousiasme van het publiek. Lars Müller kende ik niet maar wat is die goed!! Dit duo is de perfecte opener voor Josh Smith!

Om 21.30 is het de beurt aan Josh Smith, die de gitaar met zijn compleet herkenbare geluid bespeelt en de leadzang doet. Josh beschikt over een markante gruizige stem die een volkomen eigen geluid heeft. Hij wordt begeleid door de werkelijk fantastische bassist Travis Carlton (zoon van Larry Carlton) en de evenzo goede drummer Gene Lake (gespeeld met o.a. Marcus Miller, David Sanborn). Wat een klasbakken staan hier op dit gezellige, intieme podium! Naar de setlist vragend is Josh zijn antwoord: “hebben we niet, die zit in ons hoofd!”

De band begint het optreden om half tien waarin Josh zegt dat het vanavond loud & sweaty wordt. En dat klopt, niet alleen vanwege de warme zaal maar ook door de muziek. De band start met twee instrumentale nummers zonder titelvermelding, net als de derde song. Meteen wordt duidelijk hoe goed geluidsman Gerard Jansen bezig is. De lome, diepe bas, de jazzdrums en de gitaar komen schitterend door. Het nummer is jazzy en eindigt met stevig rockig gitaarspel en gaat direct door in de tweede song met veel dynamiek; van hard naar zacht. Schitterende openers. Dan volgt de heerlijke slowblues met een kippenvelsolo van Josh.

Van alle andere songs is de titel bekend omdat Josh die vermeldt. Funky wordt het in Pusher: een heerlijk kort drumintro, de bas valt in en dan is er weer fantastisch gitaarspel. Een bassolo met ondersteunde zachte drums en puntige gitaarprikjes maken het super ritmisch. De song heeft een lange uitvoering met jamkarakter en bevat nog een magistrale drumsolo met basbegeleiding. Topsong! Rustiger wordt het in What We Need waarin de gitaar een Stevie Ray Vaughan-achtig geluid heeft en kent een zacht heel intiem tussenstuk met een rockende climax op het eind. Heel funky met zalige swing is Letting You Go met funky stuwende bas, krachtige drums en een weergaloze gitaarsolo.

Penance is een instrumental geschreven voor zijn vrouw met heerlijk sferische klanken en veel variatie in het spel, erg zacht gespeeld in het midden waarin de diepe, volle bas en zacht tikkende drums de basis zijn met topgeluid van Gerard Jansen. Je hoort weer hoe belangrijk een goed geluid is. Na een uur spelen volgt de pauze.

Set twee begint stevig met het rockige When I Get Mine met lekker scheurend gitaarwerk. De tweede song is een cover van B.B. King Paying The Cost To Be The Boss, natuurlijk een slowblues met zalige bas/drums drive. Josh vertelt dat er in september een album uitkomt, een speciaal project ter ere van de 100ste verjaardag B.B. King. Hij zou dit jaar 100 geworden zijn. Een absoluut hoogtepunt is Triple J Hoedown. Het begint in countrystijl, dan funky, dan rockig met veel tempowisselingen. Dan weer hard, dan weer zacht dan snel dan langzaam gespeeld met zeer innovatief gitaarspel. Een waanzinnig en onbeschrijflijk goed in elkaar zittend nummer. Een muzikaal technisch meesterwerk!

Daarna komt de ballade met lekker langzame groove; The Middle. De set sluit af met de stampende slowblues Where’s My Baby waarin een stukje Mister Sandman is verweven. Het publiek wordt gevraagd mee te klappen en mee te zingen en de hele zaal doet mee. De stemming zit er de hele avond al geweldig in. Natuurlijk moeten ze, ondanks de hitte in de zaal, nog terugkomen voor een toegift en dat wordt Angel van Jimi Hendrix, het favoriete Hendrixnummer van Josh zoals hij vertelt in de aankondiging.. Men maakt er een heel eigen versie van met zware geluidseffecten en met rock en jazz gecombineerde invloeden. Op het eind sterft het geluid langzaam uit en is een grandioos concert ten einde voor een laaiend enthousiast publiek.

Conclusie:
Een topavond op alle fronten. Geweldige muzikanten, de absolute top. Uitstekend geluid, zo belangrijk, heerlijke sfeer en dat in zo’n kleine maar zeer gezellige zaal! Blues Magazine bedankt Erwin Kwakman van Muziekcafé De Cactus voor de prima ontvangst.

Line-up:
Josh Smith: gitaar, zang
Travis Carlton: bass
Gene Lake: drums

Links:
www.joshsmithguitar.com

Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Nineke Loedeman. Alle foto’s zijn te vinden in het album Josh Smith Band